شناخت امامت

 امام  از حیث لغت و اصطلاح...

لغت: به معنایی پیشوایی و رهبری

اصطلاح: ریاست همگانی و فراگیر برای جامعه اسلامی در امور دینی و دنیوی

امامت از نظر شیعه:

امامت یک منصب الهی و خدادادی است که تمام شئون والا و فضایل را در بر دارد و جزء نبوت و آنچه لازمه آن

است.(پیام قرآن ج 9 ص 20 به نقل از إحقاق الحق ج2 ص 33)

فلسفه وجود امام:

خواجه نصرالدین طوسی در فصل نبوت از کتاب تجریدالإعتقاد به بیان فلسفه های بعثت انبیاء پرداخته و علامه بزرگوار حلّی در

شرح آن کلام مجموعاً به نه فلسفه اشاره کرده است که بسیاری از آن ها در مورد امامان معصوم نیز صادق است:

1) تقویت شناخت عقلی به وسیله بیان نقلی (وقتی عقل انسان در مواردی دچار اشتباه شود با مراجعه به روایات ائمه از خطا

    مصون می ماند.)

2) گاهی انسان از انجام کارهایی بیم دارد (این که شاید در انجام این کار بر خلاف رضایت خدا عمل کرده باشد.)امام این بیم را

     زایل می کند.

 3) بسیاری از اعمال انسان در محدوده حُسن و قُبح عقلی جمع نمی شود.

4) بعضی از اشیاء مفید و برخی زیان بارند تشخیص فایده و زیان به دست پیشوایان الهی است.

5) انسان یک موجود اجتماعی است و در رأس اجتماع باید امامی باشد.

6) انسان ها در درک کمالات و فضایل به دو دسته تقسیم می شوند:

               الف) توانایی بر کسب فضایل را دارند؛که امام این گروه را تقویت می کند.

               ب) توانایی بر کسب فضایل را ندارد؛ امام این گروه را کمک می کند.

درهر دو گروه هدف امام به کمال رساندن است.

7) رهبران الهی می توانند بنیان گذار و محرّک انسان ها در وصول به اهداف باشند.

8) مراتب اخلاق در انسانها متفاوت است و برای پرورش فضائل تنها راه رهبران الهی هستند.

9) پیشوایان الهی از ثواب و عقاب در برابر طاعت و گناه آگاهی دارند و هنگامی که دیگران را از این امور آگاه کنند انگیزه

    نیرومندی برای انجام وظایف در آنان پیدا می شود.